Soms moet je jezelf een ultimatum stellen. Sterk zijn. Volwassen worden. Ergens voor staan. Alex weigert dit al jaren. Want kom op, hoe doe je dat als je een vat vol tegenstrijdigheden bent? Alex Ploeg is een zelfverzekerde jongen die het allemaal niet weet. Die rake vragen stelt over onderwerpen die er niet toe doen. Die razendsnel is maar stagneert. Een succesvolle mislukking. Een coming of age story, après la lettre. In ‘Ultimatum’ vuurt hij in sneltreinvaart rake grappen, absurde observaties en betoverende gitaarliedjes op je af.

Tekst, muziek en spel: Alex Ploeg | regie: Michiel de Regt

NRC Handelsblad ****:
“Hoge verwachtingen, en die maakt hij in zijn eerste avondvullende voorstelling meer dan waar. (…) ‘Ultimatum’ is een indrukwekkend debuut, waarin Ploeg met een minimum aan middelen een even grappig als persoonlijk portret schetst van een eenzame jongen die hunkert naar liefde en erkenning.”

de Volkskrant ****:
“De grapdichtheid is hoog. (…) Daar staat een zelfverzekerde zaalinpakker te doen waar-ie goed in is.”

Trouw ****:
“Verrassend muzikale Ploeg lost cabaretbelofte in. (…) Behalve een grappenkanon blijkt Ploeg een begenadigd gitarist. (…) Ploeg herinnert aan collega’s als Ronald Goedemondt en Wim Helsen, ook meesters in het krankzinnig absurdiseren van alledaagse taferelen.”